Ingezonden brief Tara & Jos 2012

Eindelijk was het dan zondag 26 februari en vertrokken we richting Kenia op weg naar een heel bijzondere week in ons leven. Na een fijne vlucht stonden Cees en John op ons te wachten en zij hebben ons naar ons hotel gebracht.

Maandag was een rustdag en op dinsdag was het eindelijk echt zo ver: we zouden Nicole, ons sponsorkindje, gaan ontmoeten. Een beetje nerveus waren we wel eerlijk gezegd en de reis op weg waren we wat stilletjes. Hoe zou ze zijn? Hoe zou haar moeder zijn? Waar zou ze wonen? En hoe zou ze op ons reageren? Allemaal vragen die al heel lang door ons hoofd spookten, maar waar we nu antwoord op zouden krijgen.

Eerst stopten we nog bij Akamba, een houthakkerskamp in Mombasa. Dat was heel indrukwekkend en Cees heeft ons rondgeleid en daar hebben we ook Alfred (van het houthakkersgezin) ontmoet.

Daarna gingen we naar de school. We kwamen binnen op de binnenplaats en dat was al heel speciaal. Al die kindjes, allemaal zagen ze er zo goed verzorgd uit. We gingen op zoek naar Nicole, toen we bij haar klas kwamen (ze waren buiten en hadden pauze) vroeg Cees waar Nicole was. Ze stapte naar voren, maar wij hadden haar al herkend van de foto’s. Ze kwam naar ons toe en we gingen apart met haar zitten. Zij was een beetje onwennig, maar wij ook. Het is heel vreemd, ze zit al in ons hart vanaf het moment dat we hoorden dat wij haar sponsors zouden worden, maar zij kent ons niet. Na ongeveer een kwartiertje was het ijs gebroken en voelde ze zich al aardig op haar gemak. Eerst zat ze nog dicht tegen Cees aan, maar al snel liet ze ons ook toe en mochten wij haar knuffelen en vasthouden. Zo bijzonder! Haar moeder kwam ook en zij liet me geen moment los. Aldoor vertelde ze hoe dankbaar ze was met alles en dat Nicole zoveel geluk had door deze kans te krijgen van Cees en Mieke. We bleven een tijdje op school, hebben pennen en cadeautjes uitgedeeld en daarna zijn we meegegaan naar het huis van Nicole en haar moeder. Dit heeft enorm veel indruk op ons gemaakt en hier beseften wij hoe hard het nodig is dat deze mensen geholpen worden. We hebben het over het huis van Nicole, maar het is niet meer dan een hok van 3 X 3 meter. En toch, de mensen die hier wonen, maakten op ons een gelukkige indruk. Ze wonen met Oma, mama, Nicole en nog een neefje en nichtje, 5 mensen. We hadden stroopwafels meegenomen en voor we weggingen had Nicole ze al op. Hahaha wat vond ze die lekker! We hebben een tijdje daar gezeten en alles goed in ons opgenomen. We hebben afscheid genomen, maar afgesproken dat we elkaar vrijdag weer zouden zien.

Het klinkt misschien heel raar, maar we hadden het gevoel dat wij Nicole al kenden. Alles wat ze deed of zei, bij niets dachten we dat we het anders voorgesteld hadden.

Op vrijdag zijn we weer gegaan en dat was wederom heel fijn. Nicole was ook al gewend aan ons en echt blij dat we er weer waren. Lekker veilig bij ons op schoot en maar knuffelen. En de lach die ze ons elke keer gaf, zo stralend en zo mooi. Ook van haar moeder en haar oma. Ze noemde onsook papa en mama, onze kinderen noemt ze haar zusjes.

Op school hadden we enkele cadeautjes van de andere sponsors aan de kindjes uitgedeeld en als jullie zouden zien wat een gelukkige kinderen daar dan staan, te stralen en zo blij, dan breekt je hart.

Verder hebben wij een hele dierbare week gehad, Cees heeft ons alle projecten laten zien en ons kennis laten maken met de mensen daar. Het echte Kenia zoals hij ons van tevoren al vertelde. Wij willen hem ontzettend bedanken voor alles wat we deze week meegemaakt hebben, Nicole en Kenia zitten in ons hart en we willen heel graag meer gaan betekenen voor de stichting.

Ik hoop dat ons verhaal andere sponsors enthousiast maakt om ook eens hun sponsorkindje op te gaan zoeken, wij zijn heel erg blij dat we deze kans gekregen hebben en zijn alweer hard aan het sparen voor de volgende keer!!

Groetjes,
Jos en Tara